Najnowsza historia polskiego przewodnictwa tatrzańskiego 4/4 – po roku 1950 do dziś

Lata 50 i 60 to okres kolejnych zmian i przeobrażeń, mających na celu jak najlepsze zarządzanie przewodnictwem tatrzańskim. Dynamiczny rozwój turystyki wymusił większy niż wcześniej nacisk na poszerzenie kadr.

Okres istotnych zmian

Rok 1950 to szczególny moment. Wtedy bowiem doszło do połączenia Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego z Polskim Towarzystwem Krajoznawczym. W efekcie powstało Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, które z powodzeniem funkcjonuje do dziś. Od tej chwili egzaminowanie kandydatów zmieniło formę i składało się z dwóch części. Część praktyczna odbywała się przed komisją mianowaną przez Krakowski Zarząd Okręgu PTTK. Za teoretyczną natomiast odpowiadała odtąd Komisja Kwalifikacyjno-Egzaminacyjna przy krakowskim oddziale WKKFiT. Począwszy od 1961 roku uprawnienia przewodnickie stały się państwowymi, a wykonująca w tym zawodzie osoba stawała się pracownikiem państwowym. Wprowadzono też regularne szkolenia i kursy dla kandydatów odbywające się średnio co 4 lata. Pozwoliło to w krótkim czasie znacząco poszerzyć kadry przewodnickie.

Rozwój, zrzeszenie i konsolidacja środowisk

Koniec lat 60 przyniósł problem braku koordynacji pomiędzy istniejącymi kołami przewodników. W tym celu powstał projekt nadrzędnej względem nich organizacji mającej koordynować ich działania. W efekcie już w 1969 powstała Komisja Koordynacyjna Przewodników Tatrzańskich. Organizację szybko jednak rozwiązano jednak pomysł powrócił w zmodyfikowanej formie około 10 lat później w 1981 roku. Powołano wówczas nowy twór w postaci Rady Przewodnictwa Tatrzańskiego Zarządu Głównego PTTK, która przetrwała zaledwie 6 lat do 1987 roku. Na początku lat dziewięćdziesiątych powstaje ulokowane w Zakopanem Centrum Przewodnictwa Tatrzańskiego, które stało się zewnętrznym reprezentantem i koordynatorem spraw związanych z przewodnictwem. Odrębnym tworem jest działające od 1996 roku Polskie Stowarzyszenie Przewodników Wysokogórskich powstałe z inicjatywy Piotra Konopki zrzeszające 30 osób i stało się pełnoprawnym członkiem należącym do Międzynarodowej Unii Przewodników Wysokogórskich.